بسم الله الرحمن الرحیم

چندین ایه در مرثیه ی امام حسین علیه السلام تازل شده که من در اینجا به یکی اتز انها اشاره می کنم:

(انسان را در مورد پدر و مادرش به نیکی توصیه کردیم ،مادرش او را با مشقت حامله شد 1و با مشقت وضع حمل نمود،مدت حمل و شیرخوارگی اش سی ماه است)(تا اخر ایه که سوره ی احقاف ایه ی 15است ،در کامل و بحار به سند های معتبر روایت شده که چون فاطمه ی طاهره علیه السلام ،به حسین حامله شد نازل گردید جبرئیل،و عرض کرد :ای محمد صلی الله علیه و اله خدایت سلام می رساند ،و ترا بشارت می دهد به مولودی که از فاطمه علیه السلام متولد می گردد،و امت او را می کشد،عرض کرد :مرا حاجت نیست به مولودی که امت او را بکشند،پس جبرئیل عروج نمود و نزول کردو همان سخن را گفت و همان جواب را شنید ،باز عروج کرد و نزول نمود و گفت:خداوند و را بشارت می دهد به اینکه امامت و ولایت و وصایت در ذریه ی او خواهد بود،پیغمبر صلی الله علیه و اله فرمود:راضی شدم،پس حضرت به فاطمه علیه السلام پیغام داد کلمات جبرئیل را که اول گفته بود حضرت فاطمه علیه السلام همان جواب پیغمبر صلی الله علیه و اله را داد،بعد ان سخن اخر را که شنید راضی گردید ولکن در حمل و وضع حمل با کراهت بود ،یعنی محزون بود از برای کشته شدنش،و مدت حمل و رضاعش سی ماه شد.((و از انجا که در جاهای دیگر قران امده که مدت شیر خوارگی نوزاد دو سال تمام است و با این حساب که مدت بارداری و شیر خوارگی روی هم سی و سه ماه می شود متوجه شدند که امام حسین علیه السلام شش ماهه متولد شده)) و از جمله دعایش این بود که:(اصلح لی فی ذریتی)و اگر می فرمود :(اصلح لی ذریتی)تمام ذریه ی او امام می شدند.

و ان حضرت از هیچ زنی شیر نخورد،لکن او را به خدمت پیغمبر صلی الله علیه و اله می اورند پس ابهام خود را در دهان او می گذاشت ،پس می مکید تا به حد کفایتش تا دو روز سه روز از غذا،پس رویید گوشت او از گوشت رسول خدا ،و خونش از خون ان جناب،و هیچ مولودی متولد نشد در شش ماه مگر یحیی بن زکریا و حسین بن علی علیه السلام. 1((یعنی حضرت فاطمه هم به دستور پیامبر تا دو یا سه روز به ان حضرت شیر نداد))

و بدان که معنای کرها ان است که اشاره شد یعنی با حزن و تاسف و این قسم بود حمل ان جناب و وضع او ،و پرستاری او،و شیر دادن او،و تربیت او ،و بازی او،و ادخال سرور بر او از جدش،و یا پدرش یا مادرش یا برادرش ،و همه ی ایشان در وقت وفات خود ،بر ان جناب محزون بودند،و خواهرش در وقت مفارقتش از قتلگاه ،با کراهت و حزن بود ،چگونه کراهت و حزنی ،که به بیان نمی اید بلکه با ندبه و نوحه و فغان بود که تمام دوست و دشمنان از ان به گریه در امدند.2

از کتاب خصا ئص الحسین

1 .بحار 44/232-333-کامل الزیارات باب 16 ص 55-57

2.بحار 45/58-59-لهوف ص57-58

نوشته های دیگران ()