بسم رب الحسین

حضرت سجاد (علیه السلام می فرماید یزید روزی ما را احضار کرد در حالی که مست بود و بر سر پدرم می نگریست انگاه کسی در طلب رسول قسطنطنیه1 فرستاد چون رسول وارد شد و نشست گفت: ای پادشاه عرب این سر از ان کیست؟ گفت تو را به این سر چه حاجت است؟ گفت:چون من به نزد ملک خویش برگردم از هر کم و بیش پرسش کند می خواهم تا قصه ی این سر را بدانم و به عرض برسانم تا شاد شود.یزید گفت:این سر حسین بن علی ابن ابی طالب است. گفت: مادرش کیست؟ گفت: فاطمه دختر رسول خدا. نصرانیگفت: وای بر تو و بر دین تو، دین مرا با دین شما قیاس نتوان کرد همانا نژاد من به داود نبی منتهی می شود و میان من و داود چندین واسطه است مردم نصرانی خاک قدم مرا برای تبرک می برند و شما پسر پیغمبر خود را که بیش از یک مادر واسطه نیست به قتل می رسانید؟ گوش با من دار که حدیث کنیسه ی حافر را با تو بگویم، یزید گفت بگو، گفت: در دریای عمان در راه چین جزیره ای است، هشتاد در هشتاد فرسنگ و در ان جزیره شهری عظیم است و کافور و عنبر و یاقوت سرخ انجا به دست می اید و در اراضی ان درختان عود عظیم می شوند. در ان شهر چند کنیسه است.یکی از انها کنیسه ی حافر2 نام دارد و در محراب ان کنیسه حقه ای از زر سرخ اویخته اتد و در ان حقه سمی است که می گویند از ان الاغیست که حضرت عیسی بر ان سوار می شد. علمای نصرانی هرسال به زیارت ان حافر می روند و گرد ان طواف می کنند. شما پسر پیغمبر خویش را می کشید؟ لا بارک الله فیکم و لا فی دینکم. یزید گفت: این نصرانی را گردن بزنید که در مملکت خود زبان بدگویی ما خواهد گشود. نصرانی چون این بدانست گفت: شب گذشته پیغمبر شما را در خواب دیدم مرا بشارت بهشت داد در عجب شدم، اکنون سرش معلوم شد وپس کلمه ی شهادتین را بر زبان جاری کرد و مسلمان شد و سر مبارک حسین را برداشت و بر سینه چسبانید و بوسید تا انکه از دستش گرفتند و گردنش را زدند..و به مقام بالای شهادت رسید.

یا حق